Հեղափոխական մոլագարները, որպես կանոն, խեղված պատկերացումներ են ունենում դաշնակցային հարաբերությունների մասին

«Իրատեսական ծրագրերը մեզ այլեւս հետաքրքիր չեն։ Այն, ինչ հնարավոր է իրականացնել, մեզ այլեւս հետաքրքիր չէ։ Մեզ հետաքրքիր է այն, ինչի իրականացումը բոլորը համարում են անհնար, որովհետեւ հայ ժողովուրդն անհնարինն իրականացնող ժողովուրդ է»:

Նիկոլ Փաշինյան՝ 05.08.2019, Ստեփանակերտ:

Այս խոսքերի հեղինակը՝ իր պատրանքներով ու արկածախնդրությամբ, ինչ աղետ բերեց Հայաստանի և հայ ժողովրդի գլխին՝ բոլորիս է հայտնի. փաստերի պակաս չկա:

Զելենսկին նույն արկածախնդիր կուրսի մեջ էր և է:

Այն, ինչին մի քանի օր առաջ ականատես եղանք Սպիտակ տանը՝ ասվածի լավագույն ապացույցն է:

Փաշինյանը, Զելենսկին առաջնորդվում են ոչ թե ռեալպոլիտիկով, այլ պատրանքներով: Հաճախ, շատ հաճախ նրանք անգամ չեն լսում, չեն հասկանում, թե իրենց ինչ են ասում դաշնակիցները, «խոշոր» խաղացողները, որովհետև «իրատեսական ծրագրերը իրենց այլևս հետաքրքիր չեն»:

Փաշինյանին թվում էր՝ ինքը «Սերժ մերժած տղա» է ու հեսա- հեսա ծնկի կբերի ավտորիտար Ալիևին ու կստվերի Տիգրան Մեծի փառքը: Սա այն դեպքում, երբ մեր ռազմավարական դաշնակից Ռուսաստանի օրակարգում նման սցենար գոյություն չուներ:

Զելենսկին կարծում էր, թե կարող է միջուկային պետությանը «ձեռնոց նետել»՝ ապավինելով մեկ այլ միջուկային երկրի աջակցությունը: Սա այն դեպքում, երբ Արևմուտքում և մասնավորապես՝ ԱՄՆ-ում, վերջին տարիներին խորքային փոփոխություններ էին հասունանում և գրեթե ակնհայտ էր, որ ԱՄՆ նախագահական ընտրությունները, ըստ էության, ավարտվելու էին պահպանողական հեղափոխությամբ:

Հեղափոխական մոլագարները, որպես կանոն, խեղված պատկերացումներ են ունենում դաշնակցային հարաբերությունների մասին ու այդ պատճառով է, որ Փաշինյանը սեփական ձախողումների մեղավոր է կարգում Ռուսաստանին, Զելենսկին՝ ԱՄՆ-ին:

Ի դեպ, Մոսկվայում Փաշինյանին շատ ավելի դիվանագիտական լեզվով են բացատրում նրա «մարտնչող տգիտության» հետևանքները, Վաշինգտոնում որոշեցին Զելենսկուն մինչև վերջ նվաստացնել:

Իհարկե, միջազգային հարաբերություններում նվաստացման էդ տեսարաններն ինձ դուր չեն գալիս, բայց դա հետևանք է նրա, որ «իրատեսական ծրագրերը մեզ այլևս հետաքրքիր չեն» տոնով Փաշինյանը կամ Զելենսկին փորձում են շանտաժ անել իրենց ազդեցիկ դաշնակիցներին՝ չունենալով ավելի լուրջ դաշնակիցներ ունենալու նույնիսկ տեսական հնարավորություններ:

ՈՒկրաինան վերածվել է ավերակների, մենք անվերադարձ կորցրել ենք Արցախը՝ թշնամական երախի առաջ անպաշտպան թողնելով Հայաստանը:

Եթե նույնիսկ այս իրավիճակում Հայաստանի ժողովուրդը հանդուրժում է Փաշինյանին, ուկրաինացիները՝ Զելենսկիին, դրանում հաստատ Թրամփը կամ Պուտինը մեղք չունեն:

Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ

Հեղինակի նյութեր

• ԵՄ-ին ինտեգրման մասին «հիշել» են ծեծով
• Փաշինյանի փաստազուրկ պնդումները
• Փաշինյանը Հայաստանը դնում է թուրք- ադրբեջանական աքցանի մեջ
• Փաշինյանը «փա՞յ» ունի...
• Սրբազանի հարցազրույցի մասին
• «Քաղաքական անասնագողություն»՝ Գյումրիու՞մ...
• Վտանգավոր առաջարկություն
• Փաշինյանը միտումնավոր է զոհաբերել Արցախը
• Գյումրին կունենա ամենաանկայուն ու կարճ քաղաքային իշխանությունը
• Փաշինյանի «Իրական Հայաստանը» դեկորատիվ պետության վերածված ադրբեջանական ենթապետությունն է
• Փաշինյանի և ՔՊ-ի դեմքով Հայաստանում վերականգնվել է հին համակարգը
• ՈՒիթքոֆի ուշագրավ հայտարարությունը
• ՈՒղերձ
• Հայաստանը կանգնած է կապիտուլյացիայի շեմին
• Հացադուլը լավ տարբերակ չէ
• Փաշինյանի «բանակը»
• Փաշինյանի «լավատեսության» խաբկանքը
• Փաշինյանի ուրացման հետևանք
• Ինչպես միշտ, մեր «շուստրին» սխալ է հաշվել
• Զելենսկին հեռանալու տարբերակը չբացառեց. դա ավելի արժանապատիվ է, քան զոհաբերվելը

Մեկնաբանություններ